Tijdens een wandeling deze week begreep ik het ineens.
Mijn hond, Rayo, liet me inzien hoe gemakkelijk negatieve gedachten je beïnvloeden en voorkomen om leuke dingen te doen.
Tegelijkertijd toonde hij me ook hoe snel en eenvoudig je een mindswitch kan maken. En wat het je oplevert.
Hoe speels leef jij? Een korte anekdote…
Het regent pijpenstelen.
Ik kom thuis en vind een enthousiaste hond kwispelend in de gang. Hij zat een hele dag alleen… en toch. Elke keer opnieuw. Een onthaal van jewelste. Geweldig toch, die onvoorwaardelijke blijdschap?
Terwijl ik naar de achterdeur loop, roep ik: “Kom, Rayo, piske doen!”
Rayo huppelt mee en met een halve poot buiten heeft hij al in de gaten dat het giet.
Hij draait zich gestaag om en stapt terug richting living met een blik van “Bekijk het maar!”
“OK”, denk ik, “zo gemakkelijk kom ik er dus niet vanaf.”
Ik trek even een andere broek aan. Eentje die een vlek meer of minder wel kan verdragen.
Doe mijn onverwoestbare – zo lijken ze voorlopig toch – stapschoenen aan en een stevige regenjas.
Rayo heeft het al door. “Hier komt iets leuks aan!”
Hij is helemaal overtuigd als ik zijn leiband neem. Hem roepen is niet nodig. Mijn stemgeluid komt niet boven zijn vrolijk hoog geblaf.
Hij springt in het rond – hier heeft mijn opvoeding een steek laten vallen – en is over the top gelukkig.
Uiteindelijk krijg ik zijn leiband om zijn nek. Nog voor de voordeur helemaal open is, staat de leiband al gespannen. Net zoals mijn armspieren. Ik kan nog net voorkomen dat Rayo mij helemaal onderuit trekt.
Regen of niet… die leiband wil zeggen “Joehoe! Fun Fun! We gaan wandelen! En ik mag mee!”
Eenmaal op het wandelpad langs het water zie ik Rayo crossen, snuffelen, springen… kortom zich helemaal uitleven.
Het werkt aanstekelijk. Het maakt me vrolijk. Net zoals de druppels die tikken op mijn kap. Of mijn frisse neus die een geur van nat gras en dito bomen opsnuift. De energie die door mijn lijf begint te stromen. De koude die een tintelend gevoel op mijn huid veroorzaakt.
Het voelt echt goed.
Het wordt helemaal plezant als Rayo een stok vindt. Zeg gerust een serieuze tak – voor minder gaat hij niet – die de moeite waard is om voor te stoppen.
Die aantrekkelijk genoeg is om zijn tanden in te zetten. Die een uitdaging vormt om hem een eindje van de weg mee te sleuren. Die interessant genoeg is om helemaal af te snuffelen en af te pellen.
Nog steeds regent het, maar daar trekken we ons niets van aan.
We wandelen en genieten lekker verder. En nadien, terug thuis… onze beloning.
Voldoening van het uitje op zich. En daarnaast een vleesje voor Rayo en een warme chocomelk voor mezelf.
De regen in mijn verhaal kan je zien als je negatieve gedachten of belemmerende overtuigingen.
Rayo vertegenwoordigt je speelsheid. Dat gelukkige, vrolijke deeltje in jou.
De leiband zijn jouw positieve gedachten. Een andere kijk op de dingen.
De tak, tenslotte, staat symbool voor de uitdagingen die je pad kruisen en die de moeite zijn.
De wandeling vervang je door die activiteiten waarvan je geniet, waarvan je energie krijgt. Door dingen die je écht graag doet.
Met deze metaforen in gedachten, herlees het verhaal dan nog eens. Je zal dan ook inzien wat ik ineens begreep.
Koester dus dat speelse deel in jezelf!
