Een vrije dag… het is zonnig winterweer. Ideaal, want ik heb een afspraakje aan zee.
En toch zit ik hangerig in de zetel. Verschillende keren spreek ik mezelf toe:
“Ga je aankleden, straks ben je nog te laat!” “ Je wil toch niet toekomen als de zon al weg is?”
“Je hebt het beloofd!”
Uiteindelijk hijs ik mezelf recht.
Zoals bij elke date (niet dat ik er zo veel heb, hoor) gaap ik mijn kleerkast aan en probeer in te schatten wat de geschikte outfit is voor deze situatie.
Ik lijk te wachten alsof de perfecte kledingstukken uit mijn kast komen zweven.
Ik grabbel uiteindelijk snel iets bij elkaar en besluit dat dit maar moet voldoen.
Een klein halfuurtje later zit ik in de auto.
Op weg naar mijn date…. Met mezelf!
Hoe lang is het geleden dat jij met jezelf op date ging?
Je hoeft daar niet single voor te zijn, hoor.
Jezelf trakteren, iets leuks doen met jezelf, genieten van je eigen gezelschap, een hele dag op stap zijn met.. je raadt het al… jezelf.
Ik deed het onlangs nog.
Het was een leuke dag. Strandwandeling. Het zonnetje deed deugd. Lekker gegeten. Interessante lectuur. Ontspannen en tevreden kwam ik thuis.
En toch… de interne gesprekken waren niet altijd van zachtaardige aard.
Van bij de start tot op de terugweg betrapte ik me op gedachten die in vraag stelde waar ik in godsnaam mee bezig was.
“Is dit nu niet zielig, hier alleen, tussen al die gezinnen en koppels?”
“Word ik hier nu echt gelukkig van?”
“Wat probeer ik mezelf nu eigenlijk te bewijzen of wijs te maken?”
“Is dit nu écht nodig?”
Als je er met jezelf op uit trekt, neem je natuurlijk ook die innerlijke criticus mee.
Die spuwt maar in het rond. Luid en duidelijk. Hard en meedogenloos.
Gelukkig komt er wel eens een weerwoord van je moedig stukje of van de avonturier in je.
De genieter en je speelse kant maken het weer wat luchtiger. De lolbroek en de relativist, tenslotte, doen de balans overhellen naar het positieve gevoel.
Aan geanimeerde gesprekken en discussies… geen gebrek. Dat kan ik je verzekeren!
Pas ergens halverwege mijn date besefte ik dat er ergens, verstopt achter een hoekje, nog iemand meegereisd was naar de zee… mijn kleine meisje.
Die vond het vooral heel spannend, zo alleen op stap. Die kreeg het gevoel dat ze veel bekeken werd. Het gaf haar een beetje een onzeker gevoel, misschien zelfs bang.
Dat kleine meisje heeft geleerd dat er veel gevaren sluipen in de wereld. Om altijd heel goed op te passen, want er lopen veel slechte mensen met slechte bedoelingen rond. Ze is vaak gewaarschuwd en verwittigd van nooit alleen op stap te gaan. Wie weet wat er kan gebeuren?
Daarom was die criticus natuurlijk zo hard van stapel aan ‘t lopen. Deed hij me zelfs treuzelen om te vertrekken. Hij wilde haar beschermen, behoeden voor de grote boze buitenwereld.
Wel heb ik mezelf even het tegendeel bewezen….
